Akita inu to muskularny, podwójnie umaszczony pies ze starożytnego japońskiego rodu, słynący z godności, odwagi i lojalności. W swojej ojczyźnie są czczone jako obrońcy rodziny i symbole dobrego zdrowia, szczęścia i długiego życia. Dla kogo akita inu będą idealnymi pupilami? Jak przeprowadzić właściwy treningu psów tej ras? Zapoznaj się z naszym artykułem, a znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania.

Wygląd i opis rasy:

Grupa FCI:  5 Szpice i psy ras pierwotnych.

Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy.

Rozmiar: średni, wysokość w kłębie: 64-70 cm (pies), 58-64 cm (suka)

Waga: 25-40 kg

Umaszczenie:  Czarny/ Pomarańczowo-mahoniowy/ Biały/ Płowy/ Piaskowy

Długość życia: 11-13 lat

Akita inu- wzorzec rasy

Akity to potężne, ciężkie psy w typie szpica o imponującej posturze. Mają gęstą sierść, która występuje w kilku kolorach, w tym białym. Włos okrywowy twardy i prosty; podszerstek miękki i gęsty; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie dłuższy, niż na reszcie ciała. Maść: rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć tzw. urajiro. Jest to biaława sierść po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn. Głowa jest szeroka i masywna, a tył psa jest zrównoważony przez pełny, zakręcony ogon. Uszy wyprostowane i ciemne. Błyszczące oczy przyczyniają się do wyrażenia czujności, co jest cechą charakterystyczną tej rasy.

Akita inu – charakter

Akity to psy ciche i skrupulatne. Nieufne wobec obcych i często nietolerancyjne wobec innych zwierząt, chętnie dzielą się swoją czułą stroną z rodziną i przyjaciółmi. Bardzo lubią towarzystwo człowieka. Akita inu to pies odważny, naturalnie ostrożny wobec obcych, ale niezwykle lojalny wobec swojej rodziny.  Najlepiej sprawdzają się w domu z jednym psem.

Są pyskate i lubią przenosić zabawki, pomimo powszechnego przekonania, że nigdy nie szczekają, w rzeczywistości bywają hałaśliwe, znane z tego, że marudzą, jęczą – i owszem, szczekają, jeśli uważają, że sytuacja tego wymaga.

Należy pamiętać, że silna osobowość Akity może być przytłaczająca. Nie jest to pies dla pierwszego właściciela ani dla osób niekonsekwentnych, niepewnych siebie. Potrzebują właściciela, który potrafi zapewnić stanowczą, lecz jednocześnie pełną miłości dyscyplinę. Zwierzęta te potrzebują dużo ruchu, aby nie dopuścić do nudy i zachowań destrukcyjnych.

Akita inu – długość życia

Akita inu żyją zazwyczaj 11-13 lat. Posiadanie psa to nie tylko przywilej, lecz także odpowiedzialność. Kiedy decydujesz się na psa w swoim życiu, musisz mieć świadomość zobowiązania, jakie wiąże się z posiadaniem czworonożnego towarzysza.

Akita inu – zdrowie

Przyszli właściciele powinni być pewni, że pracują z renomowanym hodowcą, który bada swój materiał hodowlany pod kątem problemów zdrowotnych, takich jak zaburzenia oczu i tarczycy oraz dysplazja stawów biodrowych, która może powodować ból i zapalenie stawów.

Zalecane testy zdrowotne to:

• Ocena bioder
• Ocena tarczycy
• Ocena okulistyczna

Częste choroby u akita inu to:

Dysplazja stawów biodrowych

jest to dziedziczne schorzenie, w którym kości udowe nie przylegają ściśle do stawu biodrowego. Niektóre psy wykazują ból i kulawiznę na jednej lub obu tylnych łapach, ale inne nie wykazują zewnętrznych oznak dyskomfortu. (Badanie rentgenowskie jest najpewniejszym sposobem zdiagnozowania problemu). Zapalenie stawów może rozwijać się wraz z wiekiem psa. Psy z dysplazją stawów biodrowych nie powinny być hodowane. Renomowani hodowcy oferują dowód, że rodzice zostali przebadani pod kątem dysplazji stawów biodrowych i są wolni od problemów.

Rozszerzenie żołądka i wzdęcie

Jak wiele psów, akity inu mogą doświadczyć skrętu żołądka, nagłego, zagrażającego życiu stanu, wymagającego natychmiastowej interwencji weterynaryjnej. Nauczymy się rozpoznawać pierwsze oznaki skrętu żołądka takie jak niepokój, bolesność powłok brzusznych, odruch wymiotny bez wymiotów, spłycenie oddechów, ślinotok, bladość błon śluzowych.

Jest to problem szczególnie wtedy, gdy psy spożywają jeden duży posiłek dziennie, jedząc szybko, piją duże ilości wody po jedzeniu i intensywnie ćwiczą po jedzeniu. Do wzdęcia dochodzi, gdy żołądek zostaje rozdęty gazem lub powietrzem, a następnie skręcony. Pies nie jest w stanie zwymiotować, aby pozbyć się nadmiaru powietrza w żołądku.

Niedoczynność tarczycy

to zaburzenie pracy tarczycy. Uważa się, że jest odpowiada za występowanie padaczki, łysienia,  otyłości, letargu, hiperpigmentacji, piodermii i innych chorób skóry. Leczy się ją za pomocą leków i diety.

Postępujący zanik siatkówki (PRA)

to dziedziczna choroba oczu, która polega na stopniowym pogarszaniu się stanu siatkówki. We wczesnym stadium choroby psy dotknięte chorobą stają się niewidome w nocy; w miarę postępu choroby tracą wzrok w ciągu dnia. Wiele dotkniętych chorobą psów dobrze adaptuje się do ograniczonego lub utraconego wzroku, o ile ich otoczenie pozostaje niezmienione.

Zapalenie gruczołów łojowych (SA)

To genetyczne schorzenie jest trudne do zdiagnozowania i często mylone z niedoczynnością tarczycy, alergiami lub innymi schorzeniami. W trakcie przebiegu choroby gruczoły łojowe w skórze ulegają zapaleniu (z nieznanych powodów). Gruczoły te zazwyczaj produkują sebum, tłuszczową wydzielinę, która pomaga zapobiegać wysychaniu skóry. Objawy pojawiają się zwykle po raz pierwszy, gdy pies ma od roku do pięciu lat. Osobniki dotknięte chorobą mają zwykle suchą, łuszczącą się skórę, widoczne jest wypadanie włosów na szczycie głowy, szyi i grzbiecie. Psy poważnie chore mogą mieć zgrubiałą skórę i nieprzyjemny zapach, wraz z wtórnymi infekcjami skóry. Chociaż problem ten ma przede wszystkim charakter kosmetyczny, może być niekomfortowy dla psa. Skonsultuj się z lekarzem weterynarii, który zadecyduje o wdrożeniu odpowiedniego leczenia.

Akita inu – pielęgnacja

Akity są zazwyczaj czyste i mają mało „psiego zapachu”. Nie wymagają intensywnej pielęgnacji, ale ich gęsta, luksusowa, podwójna sierść powinna być szczotkowana co najmniej raz w tygodniu, aby wyglądała jak najlepiej. Chociaż przez większość czasu Akity zrzucają tylko minimalną ilość sierści, należy spodziewać się, że dwa razy w roku ich gęsty podszerstek będzie się zrzucany tak obficie, że pojawi się w kępkach w całym domu. W tym czasie warto codziennie szczotkować psa, aby pozbyć się martwej sierści. Należy również regularnie przycinać paznokcie, ponieważ zbyt długie mogą powodować ból i problemy u naszego pupila. Pamiętaj również o częstym szczotkowaniu zębów, aby zapewnić ich długotrwałe zdrowie.

Akita inu – żywienie

Akita powinien dobrze sobie radzić na wysokiej jakości karmie dla psów, czy to produkowanej komercyjnie, czy też przygotowywanej w domu pod nadzorem i za zgodą lekarza weterynarii. Niektórzy eksperci rasy zalecają, aby Akity w wieku 7 lat i starsze były karmione „lekką” lub mniej kaloryczną dietą jako ochrona przed możliwym wystąpieniem choroby nerek. Niektóre psy mają skłonność do nadwagi, obserwuj zatem bacznie spożycie kalorii i poziom wagi swojego podopiecznego. Przysmaki mogą być ważną pomocą w szkoleniu, ale podawanie ich w zbyt dużej ilości może spowodować otyłość. Dowiedz się, które produkty spożywcze dla ludzi są bezpieczne dla psów, a które nie. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości dotyczących wagi lub diety psa, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Czysta, świeża woda powinna być dostępna przez cały czas. Należy pamiętać, że niektóre psy rasy akita inu mogą przejawiać agresję podczas jedzenia, jeśli im przeszkodzimy, zatem ich miska z jedzeniem lub smakołykami powinna znajdować się z dala od innych zwierząt lub dzieci.

Akita inu – szkolenie i wychowanie

Akita inu nie jest rasą bardzo aktywną, ale wymagają umiarkowanych ćwiczeń. Jogging lub szybki spacer wokół bloku przynajmniej raz dziennie może zaspokoić potrzeby większości osobników tej rasy. Akity lubią też energicznie się bawić. To wytrzymałe psy pierwotnie stworzone, aby przetrwać trudne warunki zewnętrzne północnej Japonii, jednak zostały wyhodowane jako psy domowe i strażnicy, a także myśliwi, i bardzo dobrze przystosowują się do życia w domu.

Akity inu są bardzo inteligentne i lojalne, ale mają też niezależną, upartą naturę. Jako duże i bardzo silne psy muszą być konsekwentnie szkolone, począwszy od okresu szczenięcego. Są one instynktownymi stróżami, dlatego szczególnie ważne jest, aby w młodym wieku zapewnić im wczesną i szeroką socjalizację. Muszą nauczyć się akceptować wiele różnych obcych osób i nie postrzegać ich jako zagrożenia. Ze względu na ich niezależność i silny popęd do zdobywania, nigdy nie powinny być spuszczane ze smyczy w niezabezpieczonym miejscu. Akity mają tendencję do wykazywania agresji w stosunku do innych psów, szczególnie tej samej płci, dlatego należy zachować szczególną ostrożność w kontaktach z innymi osobnikami.

Akita inu – szczeniaki i hodowla

Przed zakupem akity inu z wybranej hodowli, upewnijmy się, że jest ona zrzeszona w Związku Kynologicznym, a także cieszy się dobrymi opiniami. Warto uprzednio udać się do konkretnej hodowli, aby samodzielnie zweryfikować warunki, w jakich żyją zwierzęta. Miejmy świadomość, że dla szczeniaków szczególnie ważne jest właściwe podejście oparte na racjonalnym żywieniu zarówno matki, jak i szczeniąt, gdy te zaczną samodzielnie spożywać pokarm, a także umiejętna socjalizacja, co uchroni nas przed problemami bahawioralnymi w przyszłości.

Akita inu – cena

Cena akity inu wynosi średnio 2500–3500 zł. Najszlachetniejsze osobniki mogą kosztować nawet 4500 zł.

Akita inu – historia rasy, ciekawostki:

Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej i nie istniała wówczas żadna duża japońska rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, do walk psów przeznaczono akita matagi (średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów, jednak rasę zachowano ulepszając jej typ, i stwarzając ją jedyną dużą japońską rasą. W związku z tym w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za tzw. „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futra psów były przeznaczane do szycia umundurowania wojskowego. Wydano rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Zdarzało się, że amatorzy tej rasy usiłowali omijać rozkaz łącząc akity z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu II Wojny Światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: akity matagi, walczące akity, akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, w trakcie przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Rozważni miłośnicy akit nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy, próbując zniwelować wpływ wcześniej użytych do hodowli ras, krzyżowali ocalałe psy z akitami matagi, aby powrócić pierwotną czystość rasy. Finalnie udało uzyskać się stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie.

Akita inu – dla kogo?

Psy rasy akita inu sprawdzą się w rękach osób ceniących sobie aktywny tryb życia. Dom, w którym mieszkają dzieci, to nie zawsze najlepsze miejsce dla akity inu. Jeżeli od początku wychowuje się z naszymi młodszymi podopiecznymi jest dla nich cierpliwy i okazuje wyrozumiałość. Nie będzie jednak czuł się dobrze wśród gromady hałaśliwych dzieci, traktujących go jako maskotkę do przytulania i może reagować agresją. Do zalet rasy akita inu należą duża lojalność wobec opiekuna, wytrzymałość, dobre znoszenie samotności, inteligencja. Wadami są przejawy dominacji, zdystansowanie wobec dzieci, niezależność, alergeny w sierści mogące wywołać alergie u domowników.