Parwowiroza u psa – objawy i leczenie psiego tyfusu
Parwowiroza, nazywana inaczej psim tyfusem, jest chorobą zakaźną psów, która jest szczególnie groźna dla czworonogów w młodym wieku. Jest bardzo niebezpiecznym schorzeniem i może doprowadzić nawet do śmierci zwierzęcia. Co ją wywołuje i skąd się bierze parwowiroza u psa? Jak często spotykana jest parwowiroza u dorosłego psa i czy jest dla niego tak samo groźna jak dla szczeniąt? Jakie choroba ta daje objawy i jakie są rokowania w przypadku zakażenia? Jak wygląda leczenie i czy jest ono kosztowne? Jeśli szukasz odpowiedzi na te pytania, koniecznie czytaj dalej – znajdziesz je w naszym artykule!
Skąd się bierze parwowiroza u psa? – przyczyny zachorowania
Co to jest parwowiroza u psa? Parwowiroza to choroba zakaźna dotykająca przede wszystkim szczenięta do 6. miesiąca życia. Może doprowadzić ona nawet do śmierci psa, dlatego bardzo ważne jest zapobieganie chorobie i stosowanie się do kalendarza szczepień ochronnych zaleconego przez lekarza weterynarii.
A skąd się bierze parwowiroza u psa? Parwowiroza to choroba pochodzenia wirusowego. Jest wywoływana przez wirusa z rodziny Parvoviridae (CPV-2). Wirus ten namnaża się w nabłonku jelita cienkiego i wydostaje się na zewnątrz wraz z kałem. Do zakażenia może dojść drogą doustną, a więc poprzez kontakt z kałem, śliną lub wymiocinami zakażonego psa oraz wypicie wody z kałuży, która jest zanieczyszczona psimi odchodami.
Wirus ma wysoką przeżywalność w środowisku zewnętrznym – może przetrwać w nim nawet do 6 miesięcy. Co więcej, jest też dość odporny na środki dezynfekcyjne. Czynniki te sprawiają, że zakażenie może nastąpić nawet w wyniku polizania przez psa naszych rąk, którymi głaskaliśmy chore zwierzę czy też przez kontakt z przedmiotami używanymi przez zakażonego psa.
Dodatkowo wykazano szereg czynników, które zwiększają ryzyko zakażenia parwowirusem. Zaliczyć do nich możemy m.in. dużą liczbę osobników na małej powierzchni (np. w schroniskach dla zwierząt), spadek odporności wywołany nadmiernym stresem lub innymi chorobami obniżającymi odporność oraz inwazję pasożytów wewnętrznych.
Parwowiroza u psa szczepionego występuje bardzo rzadko. Jeśli jednak pies z jakichś powodów nie jest zaszczepiony, koniecznie unikaj spacerów w miejscach, gdzie wychodzi dużo innych psów. Kontakt z innymi psami i ich odchodami czy wymiocinami może okazać się źródłem zakażenia parwowirozą.
Parwowiroza u psa – objawy zakażenia
Parwowiroza u dorosłego psa bardzo często przebiega bezobjawowo, przez co właściciel może nie być świadomy zagrożenia i narażać na zachorowanie inne psy. Choroba ta daje objawy zależne od formy parwowirozy. Wyróżnić możemy odmianę jelitową i sercową.
Parwowiroza u psa – objawy formy jelitowej
Najczęściej występuje odmiana jelitowa, która związana jest z namnażaniem się wirusa w nabłonku jelita cienkiego psa i wydalaniu patogenów z kałem. Objawy, jakie możemy zaobserwować to m.in.:
- znacznie podwyższona lub wręcz przeciwnie – mocno obniżona temperatura ciała,
- osowiałość, apatia, niechęć do ruchu i zabaw,
- brak apetytu i nieodczuwanie pragnienia,
- silny spadek masy ciała,
- krwiste, wodniste biegunki,
- nawracające wymioty,
- odwodnienie,
- odgłosy przelewania się płynów w brzuchu,
- przyspieszony oddech,
- obniżona kurczliwość mięśni,
- bolesność w obrębie brzucha.
Parwowiroza u psa – objawy formy sercowej
Forma sercowa występuje obecnie znacznie rzadziej niż forma jelitowa parwowirozy. Jeśli już się pojawi, to dotyka bardzo młode szczenięta (w pierwszych dwóch tygodniach życia) lub psy starsze. Objawy mogą pojawić się nagle i doprowadzić w krótkim czasie do śmierci czworonoga, przez co odmiana ta jest bardzo niebezpieczna. Wirus namnaża się wówczas w sercu, a nie w jelicie cienkim, co daje następujące objawy:
- duszności, które stają się coraz silniejsze,
- piana z pyska,
- sinienie błon śluzowych.
Parwowiroza u dorosłego psa a u szczeniąt – jak przebiega?
Parwowiroza to choroba dotykająca głównie szczenięta. Im są one młodsze, tym przebieg choroby może być intensywniejszy. Szczenięta otrzymują przeciwciała wraz z mlekiem matki, jednak nie zawsze jest to wystarczające. Najgroźniejszy jest okres odstawiania szczeniąt od matki i przestawiania ich na pokarm stały. Kiedy zwierzę nie przyjmuje już mleka matki, konieczne jest wytworzenie odporności poprzez szczepienia. Parwowiroza u psa szczepionego występuje bardzo rzadko.
Parwowiroza u psa objawy daje po około 7-14 dniach od zakażenia. U szczeniąt proces chorobowy postępuje naprawdę szybko i stan zwierzęcia może znacznie się pogorszyć nawet w ciągu kilku godzin. Natychmiastowe zabranie psa do weterynarza i wdrożenie leczenia podnosi szanse na wyzdrowienie. Nieleczona parwowiroza lub leczenie rozpoczęte zbyt późno najprawdopodobniej będą mieć skutek śmiertelny.
Parwowiroza u dorosłego psa również może wystąpić, jednak pojawia się znacznie rzadziej. Dotyka psy w podeszłym wieku i te o obniżonej odporności. Choroba przebiega dużo wolniej niż u szczeniąt, a często nie daje nawet żadnych objawów, przez co właściciel może nie być świadomy, że jego pies jest chory. Może to doprowadzić do zarażenia innych osobników, które będą miały kontakt z jego wydalinami.
Parwowiroza u psa – leczenie
Kiedy rozpoznana zostanie parwowiroza u psa, leczenie prowadzone jest w kilku etapach, a pies najczęściej poddawany jest hospitalizacji. Na początku zwierzę dostaje kroplówki nawadniające, które są konieczne ze względu na odwodnienie spowodowane silnymi wymiotami i biegunkami. Ma to na celu uzupełnienie niedoborów i unormowanie gospodarki wodno-elektrolitowej.
Stosowane są również antybiotyki, które mają zapobiec rozwojowi infekcji bakteryjnych w obrębie jelit i wystąpieniu sepsy. Podawane są także leki przeciwwymiotne, przeciwbiegunkowe oraz osłonowe. W ciężkich przypadkach podawane są też leki przeciwkrwotoczne lub wykonywana jest transfuzja krwi i psu zostaje założona sonda żywieniowa.
W niektórych przypadkach lekarz weterynarii decyduje się także na podanie choremu psu surowicy odpornościowej pozyskanej od wyzdrowiałego psa, która zawiera dużą dawkę swoistych przeciwciał, co pomoże zakażonemu psu zwalczyć infekcję.
Jeśli właściciel nie podejmie leczenia odpowiednio wcześnie, rozwinie się zaawansowana parwowiroza u psa – koszt leczenia będzie wówczas wysoki ze względu na konieczność hospitalizacji i całodobowej opieki, a rokowania nie będą zbyt pomyślne.
Parwowiroza u psa – rokowania i możliwe powikłania
Kiedy pojawi się parwowiroza u psa, rokowania są różne w zależności od tego, jak szybko zostanie podjęte odpowiednie leczenie prowadzone przez lekarza weterynarii. Istotnym czynnikiem jest także forma parwowirozy, jaka wystąpiła u naszego psa. Jeśli leczenie nie zostanie wdrożone, to pies chory na parwowirozę jelitową może umrzeć w przeciągu 2-3 dni, a w przypadku stanu ostrego wywołanego odmianą sercową, zgon może nastąpić nawet w ciągu doby.
Chory pies powinien być izolowany od pozostałych, gdyż wirus wywołujący parwowirozę jest bardzo zaraźliwy i może stanowić zagrożenie dla innych psów. Jak natomiast wygląda sytuacja: parwowiroza u psa a człowiek? Czy wirus ten jest groźny także dla ludzi? Otóż nie. Ludzie nie muszą obawiać się parwowirozy, gdyż jest ona dla nich zupełnie niegroźna.
Parwowiroza u psa może przynieść wiele negatywnych skutków zdrowotnych przez znaczne osłabienie i obniżenie odporności, dlatego należy pamiętać o tym, by podczas leczenia pies przebywał w czystych i sterylnych warunkach. Możliwe powikłania to przede wszystkim sepsa oraz zapalenie opłucnej i płuc.
Może wystąpić także rozsiana koagulopatia wewnątrznaczyniowa, która zwiększa skłonność do krwawień i może zagrażać życiu czworonoga. Innym występującym problemem jest powstawanie obrzęków, wysięków płynów do jam ciała i wgłobień jelit. Natomiast w konsekwencji zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej dochodzi do obniżenia ciśnienia krwi i wystąpienia wstrząsu.
Parwowiroza u psa szczepionego – zapobieganie parwowirozie
Głównym sposobem zapobiegania parwowirozie są szczepienia ochronne. Wykonuje się je u szczeniąt jako szczepienia podstawowe, a także u niewykastrowanych suk, które przekażą przeciwciała potomstwu. Szczepienie szczeniąt rozpoczyna się około 6. tygodnia życia, a potem trzy kolejne dawki są podawane co 3 tygodnie. U psów w hodowlach lub schroniskach (czyli takich, które przebywają w dużych skupiskach) zalecane jest powtarzanie szczepienia co roku, u innych psów można rzadziej – co 3-5 lat.
Należy jednak pamiętać, że choć bardzo rzadko, to jednak parwowiroza u psa szczepionego również może wystąpić, gdyż szczepionka nie jest stuprocentową gwarancją odporności. Szczególnie często zdarza się to u szczeniąt, które przyjęły dopiero pierwszą dawkę preparatu. Może też się tak zdarzyć w wyniku zaszczepienia psa zarobaczonego lub w czasie infekcji, a także podania nieprawidłowo przechowywanej szczepionki. Znane są też przypadki zakażenia wirusem parwowirozy z powodu nierozwinięcia odporności poszczepiennej, jednak są to pojedyncze przypadki.
Kiedy już wiesz, co to jest parwowiroza u psa i wiesz, jak groźna może być dla twojego pupila, z pewnością zdajesz sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie wiążą się z zakażeniem. Przy profilaktyce konieczne jest zachowywanie zasad higieny. Bardzo ważne jest m.in. sprzątanie odchodów swojego psa, nie tylko ze względów estetycznych czy uniknięcia mandatu, ale także z troski o inne zwierzęta. Przykład to bezobjawowa parwowiroza u dorosłego psa – właściciel może nie wiedzieć wówczas o chorobie i udać się ze swoim psem do parku, który jest częstym miejscem spacerów z psami. Właściciel nie posprząta po swoim psie, a kolejne czworonogi, które będą tamtędy przechodzić z pewnością zainteresują się odchodami i najprawdopodobniej się zarażą, co może być dla nich groźne.
Należy również pamiętać o zachowaniu szczególnej ostrożności, jeśli posiadamy więcej psów a jeden z nich uległ zakażeniu parwowirusem. Konieczne jest wtedy odizolowanie chorego psa od reszty i wykonanie dokładnej dezynfekcji w mieszkaniu – należy użyć bardzo silnych środków ze względu na wysoką przeżywalność wirusa poza organizmem gospodarza, dlatego pamiętaj o stosowaniu środków ochrony osobistej (maski, odzieży ochronnej i rękawiczek). Dobrym sposobem jest także ozonowanie lub naświetlanie lampą bakteriobójczą.
Ranking Karm dla psów – Top 10 najlepszych karm dla psów
